Van kwaad naar erger

Another D-Day

Het is 16 april en een dag eerder (zie vorige blog) kreeg ik de waarschuwing dat een aangepaste behandeling aan de orde zou kunnen zijn.

En het was geen moeilijke beslissing wat betreft die nieuwe behandeling. Ondanks de behandeling van meer dan 30 druppels per dag, was de Acanthamoeba opnieuw doorgebroken. Het epitheeldefect op mijn hoornvlies was weer groter geworden en de pijn erger. Het buikgevoel van de professor had de waarheid gesproken.

Ik werd opnieuw onmiddellijk opgenomen, zodat die namiddag een nieuwe druppeltherapie kon worden opgestart. Hoewel ik nog niet al mijn slaap had kunnen inhalen van het vorige weekend, en dus redelijk moe aan dit volgende avontuur moest beginnen, zette ik er me wel mentaal voor klaar.

Ik wist wat er zou komen, ik wist hoe het in z’n werk ging. Niet teveel nadenken, gewoon ondergaan… dat was het motto. Opnieuw werden er traantjes weggepinkt op het thuisfront omdat ik er niet zou zijn dat weekend. Opnieuw bleef ik me sterk houden.

Er werd een nieuwe druppelcocktail opgestart, off we go again, voor ieder half uur druppelen. Volgens de dokters mocht ik me erg gelukkig prijzen dat ze de juiste druppels hadden kunnen bemachtigen. Want, nog een ‘leuk’ weetje: de druppels die gebruikt kunnen worden voor de behandeling van Acanthamoeba zijn niet altijd voorhanden en niet altijd makkelijk bij te bestellen. Je hebt dus geluk als er toevallig nog ergens een flesje opduikt – uit één of ander land. Hallelujah!! 😦

Stop!

Ik dacht ondertussen wel dat ik alles al gehad had. Maar die eerste avond, enkele uren na de opstart van de nieuwe druppels, begon ik zo veel pijn te hebben aan mijn oog, dat ik er geen weg meer mee kon. Alsof er een zuur werd ingedruppeld. Het enige waar ik iedere 5 minuten kon aan denken was: “ik zeg morgenvroeg onmiddellijk aan de artsen dat ik hiermee wil stoppen!”. Een bevalling is er niets tegen! De pijn nam in de loop van de nacht verder toe. Bovenop alle andere pijnmedicatie kwam er die nacht voor het eerst morfine aan te pas.

De volgende ochtend was er bij de controle geen verbetering te zien. Ik zou moeten volhouden zeiden ze mij…. De pijn die ik sinds weken voelde was nu heel hardnekkig aanwezig in de hele linkerkant van mijn gezicht. De pijnmedicatie werd nog strikter gegeven en opgevolgd. De lichtgevoeligheid was nog nooit zo erg geweest.

Ik hield de drie dagen en nachten vol, en had vooral ’s nachts de meest hevige pijnaanvallen. De verpleegster van de nacht, die de druppels ieder half uur kwam toedienen, kon aanvoelen wanneer het me teveel werd. Ondanks dat ik groggy was en zij niet veel zei, voelde ik haar steun, ieder half uur.

Na de drie dagen bleef ik op eigen vraag nog een extra nacht. Ik zou thuis die pijn niet kunnen managen zonder de morfineshots die ik de vorige nachten had gekregen. Ik kreeg daarom aangepaste medicatie die ik thuis ook kon gebruiken, maar waar ik misselijk, zweterig en draaierig van werd. Maar dat kon me niet tegen houden om naar huis te gaan. Ik miste iedereen zo hard! Het leek wel alsof ik weken weg was geweest.