Dag 137

Dit allereerste blogbericht gaat live op dag 137 van mijn Acanthamoeba-proces. Ik noem het een proces, omdat het in de eerste weken een ware zoektocht was naar het werkelijke probleem.

Op het moment dat werd vastgesteld dat ik te maken had met de moeilijk te diagnosticeren, en nog moeilijker te behandelen, Acanthamoeba Keratitis in mijn linkeroog, gingen de klachten van kwaad naar erger. Sinds 137 dagen is mijn zicht beperkt, heb ik helse pijnen en kan ik weinig tot geen licht verdragen.

Niet kunnen werken, niet kunnen lezen, niet kunnen koken, niet kunnen buiten komen, niet met de auto kunnen rijden,… totaal afhankelijk zijn van anderen… my reality sinds 4 maanden.

Vandaag is mijn linkeroog nog steeds 98% van de dag toe. Het is erg geïrriteerd en verdraagt geen zuchtje wind, of het minste zonlicht. Ik ga 2 keer per week op controle naar het ziekenhuis. Ik behandel mijn oog met druppels, 8 keer per dag.

Het opsporen van deze aandoening én de behandeling ervan, is een langdurig proces dat veel energie vraagt van alle betrokkenen. Weet dat iedereen Acanthamoeba Keratitis kan oplopen, in het bijzonder mensen met kleine beschadigingen op het oog (wat typisch is voor lenzendragers).

In mijn blogposts wil ik mensen met ernstige (oog)aandoeningen een hart onder de riem steken, en heel veel moed wensen als ze ook voor een onzeker en/of langdurige genezingsproces staan. Ik hoop ook bij iedereen wat awareness te creëren over hoe belangrijk onze ogen zijn en hoe belangrijk het is om er zorgzaam mee om te gaan.